Nieuwe blog

Dag allemaal,

Sinds lange tijd heb ik een nieuwe blog aangemaakt. Waarom? ik vond blogspot niet handig voor mij.

Vond je het leuk om af en toe iets te lezen?? Kom dan langs op mijn nieuwe blog, daar staat al heel veel op!

www.mensenmens.wordpress.com

Ik zie je graag!

Kernwaarden van Warande

Vorig jaar hebben we bij Warande onze kernwaarden vastgesteld. Hierdoor wordt onze visie en missie beter tastbaar en begrijpenlijk voor iedereen. Heel belangrijk; vaak is een visie te abstract en daardoor is het bereiken van het doel moeilijker.

We hebben drie kernwaarden geformuleerd. Die houden ons scherp en alert. Ze zijn een belofte: zo gaan we met elkaar om. Intern en ook extern, dus alle medewerkers onderling, met onze bewoners en gasten en verdere relaties.

De kernwaarden zijn: 'Hoffelijk, Samen en Beter!

De afgelopen weken en ook de komende periode worden er voor medewerkers theatervoorstellingen gehouden om iedereen nogmaals aan de kernwaarden te herinneren. Er was uiteraard al over gesproken en het gaat ook als een rode draad door het komende jaren heen, maar deze wijze van kennismaking is volop geslaagd.

Afgelopen week waren wij, De Loericker Stee weer aan de beurt.

Iedereen werd heel hoffelijk ontvangen en konden, met koffie en wat lekkers plaatsnemen in het 'theater'. Als snel was iedereen aanwezig en kon het feest beginnen. Er waren drie acteurs die onze avond tot een groot succes hebben gemaakt. Verschillende onderwerpen, die wij mochten aangeven, werden gespeeld, gekoppeld aan de kernwaarden en hoe!! De drie acteurs heten: Kim Coppes, Catalijn Willemsen en Miquel Stigter. Zij werken met nog meer acteurs samen in een zzp theatergroep, zie Ander licht

Twee korte sketches om kennis te maken. Miquel ging, of beter gezegt, wilde duiken. Een oude en dementerende man. En Catalijn vertelde een verhaaltje over haar oma die nu een engel is.

Kim Coppes speelde mee en tussen de sketches betrok ze de zaal erbij en liet ons allemaal vertellen hoe een situatie beter!, samen en hoffelijker opgepakt kon worden. Daarna liet de acteurs het verschil zien.




Een toneelact over het schoonmaken van een appartement van een dementerende man........hij werd genegeerd, niet geholpen met aankleden en aan zijn wens kon niet voldaan worden. Tot wij hielpen door te zeggen wat ze beter! kon doen en dan ook hoffelijker. Dat hielp, maar de Catalijn bleef verlegen met de situatie.

Ontroerend en oh zo moeilijk in het echte leven.......

Een demente dame was jarig en wilde haar feestjurk aan. Haar dochter wilde haar moeder in haar mantelpakje zien. Ze werd verschrikkelijk boos omdat de 'broeder' niets snapte en ook omdat de communicatie steeds zo slecht was. De dochter toonde veel emoties en het bleek dat ze het dementieproces van haar moeder niet kon accepteren en haar verdriet omzette in boosheid.

Een bewoner met haar gast maakten er een gezellige avond van, dronken wat....en nog wat.....en moesten van de 'zuster' naar haar kamer. Hoe ze er heen gingen laat zich raden!

Het publiek had grote lol, omdat de sketches ietwat overtrokken neergezet werden, maar was tevens af en toe ontroerd.

Herken je jezelf en wil je niet in beeld?? Mail of bel me en ik haal je subiet van deze blog af.....

Aan een leuke avond kwam een einde. Ik ben ervan overtuigd dat als een van ons ooit in een situatie komt die op een van deze voorbeelden lijkt, direct terug denkt aan onze kernwaarden én dan is het doel van de avond behaald!!

Column spraakafzien

Ik zie ze steeds vaker staan, in restaurants, winkels of in huizen waar ik kom. En zodra ik er een zie ben ik mezelf kwijt, slaat mijn hoofd op hol en verlies ik mijn omgeving uit het oog.

Ik kan het nooit nalaten om ze eerst goed te bekijken; wat is de kleur? Ze zijn helemaal oranje  of ze hebben een moeilijk te benoemen kleur. Is het een hij of is het een zij? Daar ben ik nog nooit achter gekomen, dus bij mij zijn het allemaal hij’tjes. Hoe is het gesteld met zijn stuurkracht en kan hij goed afremmen? Ik raak gewoonweg gebiologeerd van het feit dat hij alsmaar rondjes neemt.

Wat zou er allemaal door zijn kop gaan en als ik hem verstond, wat zou hij dan zeggen?

De laatste keer dat ik er een zag zat hij in een grote vierkante kom. Dat had ik nog nooit gezien.  Ik had wel eens een halve hangende kom gezien, een vijver of aquarium. Geboeid ging ik voor de vierkante kom zitten. Tot mijn verbazing zwom deze ook alleen maar rondjes. Heel apart.

Het ging als vanzelf, ik hoorde me zeggen: ‘visje, visje kun je mij verstaan?? Ik zie je alsmaar rondjes zwemmen. Waarom doe je dat? Had je voorheen soms een ronde kom? Ik keek geconcentreerd naar zijn lippen. Het viel me op dat ik hem regelmatig zoenbewegingen zag maken.

Ik had contact! Dit was me nog nooit overkomen!

Ik kocht de kom met mijn nieuwe ‘vriendje’. Op internet vond ik precies de cursus die ik zocht:  “Wat heeft uw goudvis te zeggen? “ Ik gaf me direct op.

Ik volgde workshops met mijn goudvis, alleen en in groepsverband. Veel later leerde ik dat spraakafzien hetzelfde is als liplezen. Als ik dat geweten had……spraakafzien is hetzelfde alsliplezen! Dat had ik zelf al jarenlang geprobeerd.

Jammer van het geld wat ik uitgaf aan de cursus en de workshops en het allerergste is dat ik waarschijnlijk nooit zal weten wat er in het hoofd van een goudvis omgaat.

Het wordt tijd dat ik eens vis leer eten!

Straatnieuws

Graag plaats ik de column die ik voor mij 4e les heb geschreven

Straatnieuws

Ik zag en hoorde het niet op radio en TV. Ik las het niet op twitter en ook kon ik het niet op teletekst vinden. Gedesillusioneerd ga ik op het bankje voor ons huis zitten. In gedachten staar ik voor me uit. Niemand heeft het opgemerkt en dus niemand zal mij troosten in mijn verdriet.

's Ochtends, heb ik nog een aai over zijn kop gegeven en kreeg ik nog een lik mijn over mijn neus. Hij is gewoon in zijn slaap weg gegleden, hij lag opgerold op het bankje bij de voordeur, niet verkrampt, het was net of hij sliep.

Ik wist dat hij een respectabele leeftijd moest hebben. Waar hij voorheen de jeugd nog in zich had en mij verraste met zijn ‘prooien en veroveringen’, zo stram waren zijn laatste jaren. Voor hem was het niet meer mogelijk om trots zijn ‘jong volwassen gedrag’ te tonen. Hij keek vaak als een oude wijze naar de capriolen van anderen die langs liepen. Zijn wilde haren had hij al verloren en hij was aanhankelijker en gedistingeerder geworden.

Ik kende hem ongeveer 11 jaar, hij leek van niemand te zijn. En toch was hij van mij, althans dat liet hij mij geloven. Hij verhuisde mee naar onze nieuwe woning. Binnen kwam hij niet vaak. Alleen als het erg koud was, kroop hij wel eens in een hoekje van de gang. Hij was wel eens een paar dagen weg, maar kwam altijd bij me terug. Eten, drinken of een mandje had hij allemaal niet nodig. Alleen het bankje voor ons huis, daar waar de zon in de middag zo lekker schijnt.

Moet ik nog iemand inlichten? Ik weet oprecht niet of hij een baasje heeft gehad. In ieder geval voelde ik me zijn ‘baasje’ en daar laat ik het maar bij. Het verdriet zal op den duur wel slijten en wie weet wandelt er wel weer eens een nieuwe bij me langs die blijft plakken.

Goofy is niet meer, helaas. Hij was een echte straatkat en dus oprecht jammer dat het nieuws niet in de straatkrant heeft gestaan. Dat had hij echt wel verdient!

Opeens dacht ik aan de straatkrant, maar zelfs daar is het nieuws niet geplaatst.

Vervolg werkdruk bij zorgpersoneel

Mijn vorige blog ging over het onderwerp:  'werkstress maakt zorgpersoneel ziek.'

Treffend vond ik een onderdeel van het programma "Man bijt hond" daarover. Het mooiste vond ik dat de bewoners zijn betrokken bij het onderwerp werkdruk en dat uiteindelijk de bewoners de medewerkers gingen helpen. Hierdoor konden de medewerkers even chillen. Man bijt hond overdrijft sommige onderwerpen regelmatig en dat geeft zeker in dit geval een mooi beeld.

De volgende dag sprak ik erover met een aantal medewerkers en die hadden het niet gezien. Speciaal voor de nieuwsgierigen heb ik het filmpje hierop gezet. Het is niet te lang, dus lekker om even te bekijken.

Heb je een idee om het onderwerp eens te bespreken met de bewoners? Ik denk niet dat het nodig is dat ze het werk moeten overnemen, maar het zou goed zijn om te vragen wat zij merken van jullie werkdruk en wat dit met hen doet......

http://www.manbijthond.nl/fragmenten/zorgpersoneel-kan-ook-even-chillen

Laat eens een reactie achter op deze blog hoe je het vond en of het je ideeen opgeleverd heeft. Is wel zo leuk vind ik.

Stress op het werk maakt zorgpersoneel ziek

Tja...........wat gaat er allemaal door je heen als je dit bericht 's morgens vroeg leest op Twitter.

De Telegraaf heeft een artikel geplaatst vanmorgen over stress in de zorg en vele anderen twitteren dat rond. Net wakker, na een ietwat korte nacht dacht ik in 1e instantie: 'ze hebben weer wat gevonden om de zorg meer negativiteit mee te geven'. Soms vind ik dat zo vermoeiend, zeker omdat de meeste zorgorganisaties van alles doen om het beeld wat er leeft in de maatschappij over de zorg positiever neer te zetten. Neem bv de maatschappelijke stages. Jongeren die kunnen 'proeven' aan werken in de zorg. Dit ook, omdat we nu, maar in de toekomst meer mensen in de zorg nodig hebben. De landelijke open dagen en zo zijn er veel meer acties in het land, waar veel organisaties aan meedoen.

Maar goed.......even wakker en dus relativerend dacht ik: 'kom op Gerda, je moet niet al te verzuurd gaan denken!' Ik dacht aan de brief die afgelopen week op de mat is gevallen ivm de aankondiging van de Inspectie SZW (Sociale zaken en werkgelegenheid) voorheen heette zij de arbeidsinspectie. Zij gaan de zorgorganisaties bezoeken om te onderzoeken om te praten en te kijken naar de werkomstandigheden van werknemers uit de zorg, oa. is het werk voldoende veilig e.d. Gericht op de RIE (Risico Inventarisatie & Evaluatie) en met name over de werkdruk. Zijn organisaties bezig om de werkdruk te onderzoeken en aan te pakken?

Lezen wat de Telegraaf schrijft?? http://www.telegraaf.nl/binnenland/11884503/__Ziek_door_stress_op_het_werk__.html

Ik vind het goed dat ze komen en dit soort zaken onderzoeken! Ik durf hun bezoek wel aan. Nav de uitkomsten van de RIE hebben we al verschillende zaken opgepakt en op dit moment wordt het zorgcontinuiteitsplan opgesteld wat ook prima is. Waar ik best wel trots op ben is dat wij gisteren ons project werkdruk zijn gestart. Kleine groepjes medewerkers gaan met onze personeelsadviseur in gesprek. ECHT in gesprek. Er wordt gepraat over werkdruk, wat is dat nu?
Is dat hard werken of geen gelegenheid hebben om je eigen werk in te delen? Is dat je alleen voelen op de afdeling of je gezien voelen door je leidinggevenden? Is dat onvoldoende informatie krijgen of of of?? Goed ook om je te realiseren of je iets echt moet of dat je het zelf wilt?? Kortom genoeg stof!

Wat goed is dat er bij de bijeenkomsten geen leidinggevenden aanwezig zijn. Dit maakt dat je als medewerker open kunt zijn. Er komen alleen anonieme uitslagen naar de leidinggevenden. Wij zullen dus niet weten wie wat heeft gezegd! Top!! (al blijf ik wel nieuwsgierig, maar dat moet ik afleren) ik hoop van harte dat iedereen zich kan en durft te uiten.

Op 14 mei, in een zeepkist bijeenkomst wordt de uitslag bekend gemaakt. De rode draden! Daar komen verbeterplannen op en ik hoop dat medewerkers die verbeterplannen willen trekken.......niet omdat de leidinggevende dat niet willen, maar omdat de medewerkers dan zelf in de hand hebben wat er met de uitslag gaat gebeuren.

Ik zal hier zeker later nog over schrijven!

Dus is het erg dat de arbeidsinspectie komt?? Pardon, de Inspectie SZW, nee hoor......ik durf te zeggen dat we op de goede weg zijn.

Voor vanavond genoeg geschreven......het is echt veel te lang geleden. Binnenkort wil ik een stukje schrijven over ontzorgen in het kader van de regelgeving. Leuk, ik heb de schrijfkriebels weer!

Tot later.

Debat: het nieuwe ouder worden

Gisterenavond ben ik met een collega naar de Rode hoed in Amsterdam geweest. Het was de start van een serie debatten van Actiz over het nieuwe ouder worden en de toekomst van de zorg.

Waarom ik daar naar toe ga? Ik ben oprecht geïnteresseerd  in de toekomst van de zorg; 'hoe gaat het er uit zien en wat voor 'soort' ouderen zijn er dan en welke zorg willen zij van ons ontvangen, willen ze überhaupt zorg van ons ontvangen?' De titel sprak me ook erg aan: 'Hier is mijn moeder. Regelen jullie het verder?'

De avond begon met de uitslag van een onderzoek naar de nieuwe ouderen van onderzoeksbureau Motivaction. Wat me hiervan bijgebleven is:
- De nieuwe generatie ouderen is geboren tussen 1946 en 1954, de zogenoemde protestgeneratie of babyboomers. Zij hebben andere stijlvoorkeuren, waarden en opvattingen dan de huidige
generatie ouderen. Ze zijn:
- maatschappelijk betrokken en willen dat blijven
- gericht op zelfbeschikking
- mondig en actief.
De babyboomers hebben andere ideeën over de laatste fase in
hun leven, al dan niet met een zorgvraag. Bij hun opvattingen
past geen patiëntconcept, maar een wellnessconcept.

Vervolgens begon het debat.....op veel plekken op internet kun je hier over lezen o.a. uiteraard bij Actiz: http://www.actiz.nl/nieuwsberichten/ledennet/nieuws/actiz/201204/hoe-regelt-de-oudere-zijn-zorg

Wat mij persoonlijk is bijgebleven is:
- We moeten ontzorgen
- We moeten luisteren naar (toekomstige) ouderen
- Heel veel zorg is geen zorg; wordt de zorgvraag bepaalt door eenzaamheid?
- Van meten naar weten > naar doe meer met ongeveer
- Professionals moeten hun bril afzetten
- Pleidooi over de PGB, deze moet terug!

Dit en nog veel meer. Mijn aantekeningen ben ik vergeten, deze liggen nog op mijn  werk. Maar uit mijn hoofd bedenken wat me zo aantrok is eigenlijk veel leuker. Ik heb ontzettend veel mensen gesproken, zowel bekenden als onbekenden. 7 juni is de 2e avond, staat al in mijn agenda! Er is nog een website waar je erover kunt lezen: http://www.hetnieuweouderworden.nu/de-toekomst-van-de-ouderenzorg/

Ik hoop er binnen onze organisatie nog een keer met anderen over te praten.

PS
1. Ik was altijd al een fan van de wijze waarop Clairy Polak haar werk als gespreksleider neerzet, maar na gisteren ben ik nog meer fan van haar, geweldig!
2. Een enorm leuk idee opgedaan voor de bewoners van onze extramurale zorg. Uiteraard wist ik dat horizontaal netwerken belangrijk was. Maar ik ga echt een keer een vraag en aanbod markt regelen voor haar. Weg met de individualiteit!

Bezoek aan de boerderie

Gisteren gingen we met z'n tweeën naar de fruit en zuivelboederij Nieuw Slagmaat in Bunnik. http://www.nieuwslagmaat.nl/ Fruit, kaas en andere lekkernij is veel gezonder en bovendien lekkerder als je het vers koopt.
Wat een zaligheid. Natuurlijk wilden we gezonde dingen kopen, maar allereerst gingen we voor het vee. Ik althans wel, lammetjes wilde ik zien, voelen en knuffelen.

Dat is gelukt, kijk maar mee:

Lammetjes die al in de wei mochten, 1 maand oud.

De wat jongere lammetjes stonden veilig in de stal, drinken uit de fles en heerlijk om naar te kijken.

Dit schatje is nog maar een paar dagen oud, geboren mbv een keizersnee

Ach gossie

Een beauty

Een lachend paard

Nee, dit is mijn vinger en niet de fles

Kortom, een heerlijke middag...........het lukte me niet om een lammetje in mijn tas te stoppen:-) Dus, geitenkaas, appels en peren en naar Leusden!

Column: een ramp - Gerda Kamp

Een ramp?

Mijn achternaam Kamp rijmt op lamp, wortelstamp, maar ook op ramp.

Al sinds jaar en dag hoor ik mensen zeggen: ”Kamp is een ramp”. Vaak lach ik erom, temeer het feit dat ik soms ook echt een beetje gek ben. Ik neem graag mensen in de mailing en heb erg droge humor. Dat sommige mensen dat niet begrijpen wil er bij mij best wel in en dat ze je dan een ingewikkeld mens vinden kan ik ook nog wel waarderen.

Wanneer ben je als mens een ramp? En “wie is er nog ‘normaal’ tegenwoordig?”  Wat in de samenleving wel of niet mag ligt vast in wetten. Wat niet vast ligt in wetten levert nog wel eens vraagtekens op. Al vroeg in de opvoeding leerde ik wat mocht en niet mocht. Hoe vaak zal ik gehoord hebben:  “dit mag je niet zeggen tegen een vreemde, je moet oudere mensen met U aanspreken”. Normen en waarden noemen we dit, weet ik nu.

Zijn normen en waarden gangbaar? Ik vind van niet. Het is maar net in welk gezin, land of buurt je geboren bent. Dus, wanneer is een mens perfect? Tegenwoordig is het ook ‘normaal’ om bij iemand een etiket op te plakken, soms voor je er zelf erg in hebt. Ga ik te vaak met vage klachten naar de dokter, dan ben ik een hypochonder. Ben ik eens een dag super vrolijk, dan heb ik ADHD. Ben ik een periode dromerig dan ben ik autistisch. Ben ik normaal? Nee natuurlijk niet! ‘Normaal’ betekent letterlijk: volgens de norm. Welke norm?

Ieder mens is uniek! Geen mens gedraagt zich hetzelfde en gelukkig maar. Wat zou het saai zijn als iedereen alles op dezelfde manier zou doen of zeggen. Een mens is uniek, niet beter of slechter, maar zo mooi anders.

Nee hoor, Kamp is gewoon af en toe een beetje mal en gek. Maar tegelijkertijd staat Kamp ook voor humor, eenvoud, respect en positief denken. Ze heeft een open blik naar mensen en problemen. Én door goed te relativeren wordt ze ‘niet echt gek’. Dus is Kamp een ramp?

Gerda Kamp

Maart 2012

Column pmenv

Sinds kort zit ik op een cursus column schrijven. Al eerder schreef ik columns voor de campagne http://www.mijntijdvoordezorg.nl/categorie/Gerda/ maar ik bleef toch het gevoel houden dat ik mijn schrijven wilde verbeteren. Dus ben ik op cursus gegaan en leuk dat dit is, ik leer echt veel.

Ik zal mijn columns hier plaatsen, tot ik nog niet 'ontdekt' ben:-)

PMENV

Als ik om me heen kijk zie ik dat er veranderingen gaande zijn; de maatschappij is aan het verharden, criminaliteit loopt op, mensen worden steeds egoïstischer;  ‘eerst goed voor jezelf zorgen en dan pas aan een ander denken’,lijkt het motto tegenwoordig. Onlangs hield zelfs Job Cohen het voor gezien in de politiek. Ik vraag je: “is hij echt te integer voor de huidige politiek of is er iets anders aan de hand?”

Ik ging op onderzoek uit. Ik keek veel tv programma’s, las alle kranten en speurde Internet af. Ik las tot mijn verbazing dat Job een coach heeft gehad die hem leerde wat ‘harder en zakelijker’ over te komen. De schrik sloeg me om het hart en ik dan, heb ik geen coach nodig?

Als ik me bedenk wat er op mijn werk mis kan gaan; diefstal, brand, ouderen die door een onbehandelbare infectie allemaal het loodje leggen? Of privé; schulden die te hoog oplopen of mijn relatie die stuk kan gaan?

Moet ik dan ook met een coach gaan praten? Praten is hierin toch het sleutelwoord? Door te praten met een ander mens word je je bewust van je eigen handelen en zie je soms ineens een heel ander perspectief waar je eerder nog niet aan dacht. En dan is het probleem ineens opgelost.  Dit roepen bijna alle coaches die met praten hun geld verdienen. Dus we moeten meer praten, praten over wat je ziet, hoort, beleeft of merkt. Zelfs praten in je slaap is in!

Weer ging ik op onderzoek uit. Via de computer van mijn dochter sprak ik met een flink aantal mensen en al snel kreeg ik heel veel antwoorden terug. Maar kon ik hier wat mee? De antwoorden die ik kreeg waren in de trant van: ‘ff w88 (even wachten), aand8 (aandacht), BBIW (ben een beetje in de war), BPD (blijf positief denken), CNMY (can not miss jou)

Na een paar uur antwoorden ontrafelen wist ik het ineens. Praten is echt het sleutelwoord! Ik ben eruit! Door alle social media wordt er niet meer écht gesproken met elkaar.

Ik blijf lekker ouderwets; ik heb een goede vriendin van de lagere school, een goed luisterende partner én tot slot ook nog een buurvrouw waarbij in gesprekken bijna altijd stiltes vallen.

En juist die stiltes brengen mij op de allerbeste ideeën.



Koptekst: praat me er niet van

Mindfulness en werken in de zorg

Afgelopen week heb ik een gesprek gehad met Dick Koenis, eigenaar van de organisatie http://www.mindfulcare.nl/ We hadden al een keer kennis gemaakt, maar nu gingen we al pratend  dieper op het onderwerp in en onderzoeken of Dick 'iets' kan doen in ons ouderencentrum.

Mindfulness, een enge ziekte?
Mindfulness of achtzaamheid vind zijn oorsprong in het Boeddhisme. Door mindfulness te beoefenen wordt het mogelijk de werkelijkheid te aanvaarden en bewust aandacht te geven aan jezelf en alles om je heen. Leven in het moment, in het hier en nu. Door het bewustworden en loslaten van automatismen en oordelen, is het mogelijk innerlijke kalmte en rust te bereiken.

Toch zweverig?
Nee, mindfulness is zeker niet zweverig. Het houdt je aandacht bij datgene wat je aan het doen bent. Eet je wel eens onder het TV kijken? Dan zul je merken dat de helft van wat je gegeten hebt finaal langs je heen gegaan is. Ik weet dat uit ervaring. Als je een bewoner/cliënt aan het verzorgen bent, hoe vaak gebeurt het dan dat je echt alleen maar met je hoofd bij die bewoner bent? Hoe vaak ben je tijdens het geven van verzorging, in je hoofd al bezig met het werk wat nog gedaan moet worden. Ook wordt je terwijl je iemand verzorgt, door een bel of telefoontje regelmatig uit het contact gehaald wat je hebt met een bewoner. Ben je op zo'n moment echt betrokken bij datgene wat je aan het doen bent? Ben je dan in het hier en nu?

Mindful @ work
Heel lang geleden heb ik het boek gekocht en gelezen van Björn Prins. Hierin schrijft hij, dat, ook in onze prestatiegerichte maatschappij het wel degelijk mogelijk is een andere werkethiek in te voeren die de kwaliteiten van een bedrijf op langere termijn alleen maar ten goede komt.

Een boek wat ik verslonden heb en regelmatig nog pak om weer te lezen. Hij geeft basisprincipes van mindfulness. Hij vertelt hoe je de samenwerking met je collega's en bewoners/cliënten kunt verbeteren, hoe je los kunt komen van belemmerende patronen bij jezelf en in het werk en hoe je persoonlijke waarden kunt (her)ontdekken en integreren op de werkvloer.

Sinds ik dit boek gelezen heb droom ik van een mindfulness organisatie. Van het management tot de werkvloer allemaal mindfulness kunnen beheersen, het werk daarop aanpassen, dat zou de kwaliteit van zorg enorm verbeteren én de kwaliteit van werken voor alle medewerkers.

In mijn vorige baan als afdelingshoofd deed ik er al een aantal dingen mee met de medewerkers. Ik leerde hen, voordat ze bij een bewoner naar binnen gingen (vooral als het een 'moeilijke' bewoner was) om even bij de deur stil te staan, even diep adem te halen en je hoofd leeg maken. Ook zetten we een half uur voor de zorg een aromastreamer neer om bewoners te laten ontspannen. Dit soort dingen helpen echt en eigenlijk wil ik er veel meer mee doen!

Dick en ik gingen in gesprek over verschillende programma's die hij biedt vanuit zijn organisatie. En toch hebben we nog niets concreets afgesproken omdat ik nog niet precies weet wat nu het beste is en weet wat ik wil.
Een training; ja, dat kan, maar beklijft dat? Dat moet onderhouden worden, anders gaan we zo weer met elkaar over naar de waan van de dag. Een lezing; prachtig, maar dan, hoe bereik je mensen echt. Moet je van boven beginnen, bij het management of juist bij de medewerkers op de werkvloer? Moet je zoiets verplichten of overlaten aan mensen die het graag willen en dan hopen op de bewuste olievlek reactie. Kun je het inzetten als de gehele organisatie nog geen mindful bedrijf is. Dit soort dingen bespraken we samen en dat was goed om samen deze gedachten te delen.

In dit voorjaar gaan we een week van de werkdruk beleven met elkaar. We gaan met kleine groepjes medewerkers in gesprek over werkdruk. Ik wil graag helder hebben wat werkdruk met je doet, wat je voelt en wat zou kunnen helpen. Gewoon alles wat er mee te maken heeft. Daar willen we de rode draad uit halen en met iedereen terugblikken tijdens een zeepkistbijeenkomst. Dan zou ik Dick willen vragen om vanuit die rode draden iets te vertellen over mindfulness. Spreekt het een groepje medewerkers echt aan en willen zij een training volgen om ons op een later tijdstip te vertellen wat het met hen doet/gedaan heeft, dan neem ik daarna wel een besluit wat ik nu echt wil met mindfulness.

Ik wil niet klakkeloos een training laten geven, mindfulness is té belangrijk om zomaar even op een doordeweekse dag in te voeren......

Een goede tip: lees het boek mindful @ work eens en laat me weten wat je er van vindt.

Nog tips van lezers aan mij? Geef me dan een reactie a.u.b.

Schaatspret vanuit je achtertuin

Wat is deze winterkou toch heerlijk en zeker als er schaatspret of sneeuwpret uit voortkomt. En wat een weelde is het dat we vanuit onze achtertuin mee kunnen genieten van die schaatspret. Al iets meer dan een week is er veel te zien voor ons, kinderen en volwassenen schuiven elke keer langs en natuurlijk maak je dan een paar foto's.

Voor sommige is het nog wankel op het ijs......

Terwijl anderen hard schaatsen achter een stoel en

er vervolgens op gaan zitten en dan een flink eind lekker genieten

Ik waag me echt niet op het ijs, vroeger was ik al geen ster, maar tegenwoordig ben ik nog veel banger om te vallen, dus geniet ik fijn mee met de pret van anderen.

Jammer dat het weer bijna voorbij is.

Onthaasten en genieten

Wat tegenwoordig belangrijk is in onze maatschappij is af en toe onthaasten. Af en toe even weg uit de realiteit van alledag. Even geen werk, geen verplichtingen, gewoon even alleen maar tijd voor jezelf en genieten. Ik/wij vinden dat heerlijk; toch realiseer ik me, als mensen dit lezen dat er dan gedacht word dat ik overwerkt ben en dat ik 'er' niet meer tegen kan. Niets is minder waar. Doordat wij regelmatig korte pauzes nemen om te onthaasten, raak ik juist niet overwerkt en kan ik veel meer genieten van de periodes dat ik aan het werk ben.

Hoe doen we dat dan, dat onthaasten? Onthaasten kun je doen door je te laten meevoeren door de tijd, door de stroom (het Taoïstische wu-wei, zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Wu_wei). Niet plannen, maar doen wat er op je pad komt en steeds één ding tegelijk waarop je dan je volle aandacht richt (Go with the flow)

Zweverig? Als ik dit schrijf en ook doe ben ik dan zweverig? Ik vind van niet, ik vind het meer zorgen voor mezelf. Dit keer gingen we onthaasten in Kruiswijk, gemeente Kloosterburen in Groningen. We logeerden in een huis waarvan de mensen zelf op vakantie gingen en wij pasten op de katten en kippen. Er zijn veel mensen die tegen ons zeggen: "jullie moeten naar het buitenland, cultuur snuiven en van de zon genieten", dan denk ik altijd: 'van wie moet ik dat, mogen we niet gewoon doen wat we zelf willen?' Ben je saai omdat anderen vinden dat je saai bent? Vroeger was ik gevoelig voor de mening van anderen, tegenwoordig doe ik/wij wat we zelf lekker vinden!!

Ons logeeradres

Met een heerlijk bosje naast het huis

Paar katten......

En ook regelmatig een mooie regenboog

We hebben nog veel leuke dingen gedaan, dagje wezen fietsen op Schiermonnikoog en ook naar de theefabriek in Nederland geweest. Daarover in een andere blog meer.

Roodborstje of kippen?

Het is hier niet als het liedje:

Roodborstje tikt tegen 't raam, tik, tik, tik.........Maar Kippen tikken tegen 't raam tik, tik, tik.

En weet je wat ze dan willen: een bakje kattenvoer, dat smikkelen ze lekker op.

Tja..........wie is hier nu in de war??

Momenteel lees ik...........

Emma is anders. Ze weet hoe dat komt, maar ontdekt al vroeg dat ze daar beter niet te openhartig over kan zijn. Het lijkt wel of het noodlot altijd haar treft. Alle mannen van wie ze houdt, verliest ze. Dat maakt haar woedend. Haar woede zoekt een uitweg in een niet alledaagse vorm. Dan ontmoet ze Cees. Met hem is ook iets vreemds aan de hand, dat komt door een gebeurtenis uit zijn jeugd. Cees is verliefd op Emma, maar hij vindt Emma vreemd en besluit haar te verlaten. Als Emma hem terug wil en hij weigert, zijn de gevolgen niet te overzien...

                                        en.............

Waarom werk ik zo hard? Wat wordt mijn strategie en hoe geef ik sturing aan mijn organisatie? In tijden van crisis klemmen zulke vragen des te meer. Het bijbelboek Prediker biedt stof voor bezinning.
'Prediker voor managers' bevat bedrijfskundige en filosofische reflecties die u uitnodigen op een andere manier naar uzelf en uw organisatie te kijken. Het zijn beschouwende, diepzinnige teksten, die inspireren tot het vinden van eigen antwoorden op de belangrijke vragen rond zin, spiritualiteit en levenskunst in de context van management en organisatie.
Een stimulerend boek voor leidinggevenden in verantwoordelijke maatschappelijke posities en andere professionals die zich willen laven aan oude wijsheden.

Beide boeken zijn heerlijk om te lezen. Soms lees ik hele stukken van het boek Driftleven van Loes den Hollander, maar ook steeds grijp ik naar het boek Prediker van Jan Hoogland en Maarten verkerk.

Het boek prediker kan ik iedereen aanraden, het zet je aan het nadenken en het leert relativeren, maar bovenal is het goed om weer even stil te staan bij het feit dat je het leven en werken in organisaties niet naar je hand kan zetten.......als ik hem uit heb schrijf ik een recensie die ik plaats op Inpirerendleven.nl en die ik uiteraard ook hier plaats.

Ongewenste intimiteiten op het werk

Gisteren, vrijdag de 13e, las ik op de coachingskalender: 'de gedachten van een collega lezen is ook een ongewenste intimiteit.' Ik dacht, daar wil ik meer van weten!

Eerst maar even op zoek naar de feitelijke inhoud van ongewenste intimiteiten. Ergens op het web las ik iets wat mee aansprak;
- Wanneer bij bepaalde handelingen, uitspraken of blikken drie factoren als vrijheid, zingeving en doelmatigheid aanwezig zijn spreken we over 'gewenst'.
- Tegenover gewenst staat natuurlijk ongewenst. Er is vaak sprake van impuls gericht gedrag bij ongewenste intimiteiten.
- Bij ongewenste intimiteiten geldt dat er geen sprake is van vrijheid (niet voor gekozen), er is geen sprake van zingeving (niet op zoek naar een betekenis) en ook is er geen sprake van doelmatigheid (een impuls is niet doelgericht)

Vroeger hoorde je niet veel over dit onderwerp, tegenwoordig zijn hier zelfs protocollen voor nodig om te waarborgen dan mensen zich veilig voelen, grenzen te bewaken en desgewenst hierover in gesprek te kunnen gaan.
Het is ook belangrijk als je sommige verhalen hoort of leest over bepaalde gebeurtenissen. Heeft de maatschappij het er zelf naar gemaakt? Denk bv. aan de verhalen rondom de Katholieke kerk, op scholen, in zorginstellingen. Het is soms ook te gek vind ik, wat er allemaal gebeurt.

Soms denk ik echter ook, slaan we niet te ver door met elkaar? We maken het bv. kleuterleidsters, verzorgenden, leraren wel erg moeilijk om goede banden aan te gaan met hun medemens.
Ik moet er zelf ook regelmatig aan denken als ik iemand 'zomaar' aan raak. Ik maak graag goed contact met mensen; ik leg wel eens een hand op iemands een arm of been als iemand naast me zit en sla een arm om iemand heen als hij/zij verdrietig is. Kortom, over welke handelingen moet je nadenken voor je iets doet?
Vind u als lezer het zinvol om hierover in gesprek te gaan met elkaar of merkt u ook dat het soms moeilijk is om 'gewoon' met elkaar om te gaan??

Nu dan toch eindelijk naar de uitspraak op de coachingskalender: 'gedachten lezen van een collega is ook een ongewenste intimiteit.'
Dit is iets heel anders natuurlijk, we hebben daar geen glazen bol voor nodig:-) Wat ze met deze uitspraak bedoelen is niet dat je de gedachten van je collega gaat raden voor de lol. Wat hun bedoeling is om mensen bewust te maken van het feit dat we wel vaak beslag leggen op de gedachten van een ander. We doen het allemaal; gedachten lezen. We denken te weten wat er in de ander omgaat en doen vervolgens niet meer de moeite om dat te checken; onze eenzijdige conclusies worden het uitgangspunt van ons handelen. Zo ontstaan er situaties waarin iemand hard bezig is om het een ander op een onhandige manier naar de zin te maken.

Een zelf verzonnen voorbeeld: een verzorgende loopt vermoeid en stil op het werk rond, de manager ziet dat en zegt tegen haar: 'het is rustig vandaag, is het geen idee dat je een paar overuren opneemt, je hebt er nog zoveel staan'. In gedachten denkt de manager: 'ze is zo moe van alles, laat ik haar maar wat extra rust geven'. De verzorgende denkt: 'ik heb zeker teveel uren staan en zal maar doen wat me opgedragen wordt'. Heel aardig bedoelt van de manager, maar de verzorgende had gehoopt om in de middag, als er toch voldoende medewerkers zijn, in gesprek te kunnen met elkaar over die mevrouw op de afdeling die zo ontzettend ziek is en het liefste zou willen overlijden, terwijl de familie de verzorgenden dwingt om moeder vooral veel te drinken te geven omdat ze anders uitdroogt en kan sterven. De verzorgende heeft hier zoveel moeite mee dat ze er de laatste paar nachten slecht van slaapt, met als gevolg een heel vermoeide uitstraling.

Een goed voorbeeld hoe we zelf bepalen waar iemand mee zit of tobt en van daaruit gaan handelen. Iemand dus (onhandig) helpen en niet respectvol met de ander in gesprek gaan of je het wel goed zien.

Als ik bedenk hoe vaak dit gebeurt om me heen, door anderen maar ook door mezelf, kan ik het er wel mee eens zijn dat dit ook een onderdeel is van ongewenste intimiteiten. Ik was het me echter niet bewust dat dit ook hieronder viel en zal er zeker op gaan letten.

Laten we grenzen en diversiteit respecteren en iedereen eigenaar laten zijn van zijn eigen lichaam én geest!!

Prediker voor managers

Vandaag ontving ik het boek "Prediker voor managers" geschreven door Jan Hoogland en Maarten Verkerk. Maarten en Jan zijn beiden bijzonder hoogleraar in de christelijke filosofie.

Het boek gaat, zoals je kunt zien, over levenswijsheid voor bestuurders en professionals. Wat mij aantrok in het boek is dat het bedrijfskundige en filosofische reflecties bevat die je uitnodigen op een andere manier naar jezelf en je organisatie te kijken. Het zijn beschouwende, diepzinnige teksten, die inspireren tot het vinden van eigen antwoorden op de belangrijke vragen rond zin, spiritualiteit en levenskunst in de context van management en organisatie.

Onlangs kwam ik op Internet op de website http://www.inspirerendleven.nl/ terecht. Een inspirerende website die zijn naam eer aan doet. Ik las daar enkele blogs en andere teksten en zag dat je de mogelijkheid had om een recensie van een boek te schrijven. Ik kon uit een aantal boeken kiezen en koos voor deze. Aangezien ik graag lees, schrijf en nadenk dacht ik, ik grijp deze kans. Begin februari kan ik mijn recensie opsturen en wordt hij geplaatst.

En aangezien ik binnenkort tien dagen vrij heb, ga ik eerst eens fijn lezen en nadenken!

Wordt vervolgd.....

Beatrix bezoekt de Sjeik Zayed bin Sultan Al Nahayan moskee

Beatrix, Maxima en Alexander  kregen vandaag een rondleiding de Sjeik Zayed bin Sultan Al Nahayan moskee in het emiraat Abu Dhabieen abaya. Ze droeg een lang zwart alles verhullend gewaad, en een blauwe hoofdoek. Ook prinses Máxima was volgens moslimgebruik van top tot teen bedenkt.

Dit streek, uiteraard wil ik bijna zeggen, de PVV in Nederland meteen tegen de haren in. De partij stelt dat de koningin de 'onderdrukking van de vrouw legitimeerd' en dat 'deze trieste wanvertoning' voorkomen had moeten worden.

Wat vind jij?

Ik kan me best een klein beetje vinden in de woorden van de PVV dat zij vinden dat Beatrix en Maxima bevestigen dat de vrouwen onderdrukt moeten worden. Ik vind echter vooral dat als je naar een land gaat waar dit "normaal' is, dan je je dan als bezoeker moet aanpassen aan de gewoontes van het land. Als je je niet wilt aanpassen aan de afspraken/gewoontes binnen een land moet je het land niet gaan bezoeken vind ik.

Of Beatrix die keuze heeft kunnen maken betwijfel ik, het zal haar wel opgelegd zijn.

De PVV gaat kamervragen stellen, wat dat gaat worden zullen we wel mee maken.

Ps. op de website van de Volkskrant zijn wel hele mooie foto's te zien van dit bezoek.

Stilte

Vandaag heb ik zin om iets te schrijven over stilte.

Wikipedia omschrijft stilte als volgt: de ervaring van geen enkel geluid, of de ervaring van zo weinig geluid dat het als volledig natuurlijk en rustgevend wordt beschouwd. Sommige mensen kunnen stilte ook als beklemmend of bedreigend ervaren.

Dat ik er over schrijf komt vast omdat we morgen naar onze maandelijkse stilte-avond gaan in Houten. Een uitstapje naar de stilte. Wat kan ik daar van genieten, even helemaal stil en niets moeten. Dat zou een mens veel vaker moeten doen.
Tegenwoordig is er veel hectiek om mensen heen. Een drukke baan, ouders, kinderen, kleinkinderen, broers en zussen en vrienden. Veel sociale contacten die je toch ook graag wilt onderhouden.

En daar tussendoor zoek ik regelmatig de stilte op, thuis op mijn 'eigen' kamer of ergens waar je stil mag zijn. En dan is een stilte-avond natuurlijk de beste plek bij uitstek.

Morgenavond dus weer de meditatieve viering in Houten. Dit wordt georganiseerd in de Katholieke kerk aldaar. Een oecumenische werkgroep organiseert deze meditatie vieringen. Ik vind de uitstraling van een katholieke erg mooi, ook een reden dat ik daar heen ga. Vroeger ging ik met regelmaat naar de protestante kerk, die kerken stralen helemaal niets uit vind ik. 

Het thema van deze viering is: de woestijn.

Men schreef erover: er zijn van die periodes in het leven die meer opgave dan gave zijn. Ook spiritueel kan je dat doormaken, alsof je geestelijk droog staat. Waar zijn die gelijkgestemde mensen die je enthousiasmeren en inspireren, waar is het werk waar je plezier aan beleeft? Soms zit je duidelijk niet in je comfort-zone, eerder in de woestijn dan in de oase. Het is tijd om op te staan en op weg te gaan, maar waarheen dan en wie kan je helpen?

Dit thema spreekt me aan en het is mooi om bij dit thema stil te staan en de rust en je gedachten vrij te laten gaan.

Vroeger had ik niets met stiltes, kon ik daar niet mee omgaan. De laatste jaren heb ik me in veel zaken verdiept waar ik voorheen niets mee had en dat heeft me goed gedaan. Dit is versneld toen ik de Intuïtieve coach opleiding heb gevolgd, hier werden zowel de Oosterse en de Westerse methoden ons bijgebracht. Daar heb ik zeker een persoonlijke groei mee door gemaakt.

Daar schrijf ik later nog eens over.......

Prettig weekend!

Aardig zijn

Vandaag las ik op de nieuwjaarsreceptie op mijn werk het vers voor:

Licht, leben en liefde
Zunder is de wereld maar 'n rotsblok
Vaak, valt 't niet mee
Toch blief ik probeern wa'k ooit leert heb

Aordig doen tegen mensen die niet aordig doen
Want die benn aordigheid 'hardste neudig
Harder als wij

't Warkt, 't komp bij joe terugge
Oogsten ku'j pas doen a'j eerst wat zeijen
En vergeet ok niet, al die onaordige mensen
Ze benn zo worden zunder 't te wullen

Nuum mij mar 'n dromer
Nuum mij mar naïef
Mar as de hiele wereld metdot
Wordt iederiene lief

2011 - 2012

1 januari 2012

De feestdagen zijn weer voorbij. Het is altijd heerlijk om met familie, vrienden of kennissen bij elkaar te zijn, lekker eten en bij te praten. Soms een beetje terugkijkend naar het jaar wat voorbij is en soms ook een beetje vooruit kijken.

Dat deed ik ook op mijn laatste werkdag in 2011 in ons wooncentrum voor ouderen, 30 december. Ik zat s' middags bij een clubje bewoners en vroeg hen naar de, voor hen meest belangrijke gebeurtenissen. Er kwamen allerlei verhalen naar boven; verdrietige, omdat een bewoonster vertelde dat haar dochter dit jaar overleden was. Samen stonden we daar bij stil en leefden met haar mee. Er kwamen ook vrolijke verhalen naar boven. Zo vertelde een bewoner dat hij op oudejaarsavond 2010 een medebewoonster ten huwelijk gevraagd had voor de grap, hij ging voor haar op zijn knieën, maar kon later niet meer omhoog komen. We konden daar met z'n allen heerlijk om lachen. Fijn dat de mevrouw die eerst verdrietig was ook weer even kon lachen. Soms ontstaat een groepsgesprek zomaar ineens en verloopt dat ook spontaan. Heerlijk om te mogen doen.

Met kerst zijn we altijd veel onder de mensen, Op het werk tijdens de vele kerstdiners en kerstbijeenkomsten en thuis met familie en natuurlijk ook op 3e kerstdag als ik jarig ben (51 alweer).
Dat maakt dat wij met oud en nieuw nooit zoveel zin meer hebben. Dit jaar gingen we op oudejaarsdag naar mijn schoonmoeder en zwager in Den Helder en de avond hebben we heerlijk met zijn 2en thuis doorgebracht. Saai vinden velen, wij vinden het heerlijk!! Vandaag wat telefoontjes en verder wat gelanterfanterd. Kunnen we mooi het nieuwe jaar rustig in ons eigen tempo beginnen.

En nu 2012.......wat gaat er gebeuren, wat staat ons te wachten? Als je de voorspellingen mag geloven staat ons eind deze maand een strenge winter te wachten, worden de huurprijzen bevroren, stopt het programma Pauw&Witteman, blijft Rutte overeind, is Beatrix moe en boekt Gorden en zijn 'Los Angeles' internationaal succes. Dit is te lezen in de Paravisie. Maar is dit ook daadwerkelijk zo, tja, dat zullen we moeten afwachten.

Waar je veel over leest, in kranten en op internet is dat de Maya kalender afloopt op 21 december 2012. Daar gaan verschillende verhalen over de ronde.
De wereld zou vergaan wordt gefluisterd, dit zou eerst in 2000 zijn, maar gaat dit jaar gebeuren vreest men. Men weet niet of dit gebeurt door zonnevuur of het omvallen van de aarde. Hier geloof ik helemaal niet in.
Ik geloof liever de andere verhalen van het stoppen van de Maya kalender. Dat het leven gewoon doorgaat, maar dat we in een andere dimensie terecht komen waarin we te maken krijgen met energetische veranderingen waarin ons bewustzijn wordt verhoogd. We hoeven niets te vrezen, we moeten er juist blij mee zijn. Het is het einde van een cyclus waarna gewoon weer een nieuwe cyclus begint. Ik ga daar vast nog eens iets over schrijven omdat het me wel boeit.

We laten het maar over ons heen komen. We maken er met elkaar een mooi jaar, een jaar waarin we oog hebben voor elkaar, elkaar respecteren en aan het eind van het jaar tevreden terug kunnen blikken.

En een nieuwjaarsduik?? Dat is aan mij niet besteed.

Een goed 2012 gewenst met veel mooie momenten.