Van harte welkom op mijn blog.

De naam van mijn blog zegt al genoeg; ik praat graag, maar schrijf ook graag, vandaar deze blog. Soms echter ben ik me bewust dat zwijgen ook goed kan zijn, ik schrijf dus zeker niet alles klakkeloos van me af......schrijf ik over u of jou wat je niet graag ziet, mail me dan even, dan wijzig ik de tekst.

Als u op deze blog wilt reageren dan kan dit op verschillende manieren. Klik op reacties en het wijst voor zich. Het is leuk als u uw naam eronder zet.

vrijdag 13 april 2012

Straatnieuws

Graag plaats ik de column die ik voor mij 4e les heb geschreven

Straatnieuws
Ik zag en hoorde het niet op radio en TV. Ik las het niet op twitter en ook kon ik het niet op teletekst vinden. Gedesillusioneerd ga ik op het bankje voor ons huis zitten. In gedachten staar ik voor me uit. Niemand heeft het opgemerkt en dus niemand zal mij troosten in mijn verdriet.
's Ochtends, heb ik nog een aai over zijn kop gegeven en kreeg ik nog een lik mijn over mijn neus. Hij is gewoon in zijn slaap weg gegleden, hij lag opgerold op het bankje bij de voordeur, niet verkrampt, het was net of hij sliep.
Ik wist dat hij een respectabele leeftijd moest hebben. Waar hij voorheen de jeugd nog in zich had en mij verraste met zijn ‘prooien en veroveringen’, zo stram waren zijn laatste jaren. Voor hem was het niet meer mogelijk om trots zijn ‘jong volwassen gedrag’ te tonen. Hij keek vaak als een oude wijze naar de capriolen van anderen die langs liepen. Zijn wilde haren had hij al verloren en hij was aanhankelijker en gedistingeerder geworden.
Ik kende hem ongeveer 11 jaar, hij leek van niemand te zijn. En toch was hij van mij, althans dat liet hij mij geloven. Hij verhuisde mee naar onze nieuwe woning. Binnen kwam hij niet vaak. Alleen als het erg koud was, kroop hij wel eens in een hoekje van de gang. Hij was wel eens een paar dagen weg, maar kwam altijd bij me terug. Eten, drinken of een mandje had hij allemaal niet nodig. Alleen het bankje voor ons huis, daar waar de zon in de middag zo lekker schijnt.
Moet ik nog iemand inlichten? Ik weet oprecht niet of hij een baasje heeft gehad. In ieder geval voelde ik me zijn ‘baasje’ en daar laat ik het maar bij. Het verdriet zal op den duur wel slijten en wie weet wandelt er wel weer eens een nieuwe bij me langs die blijft plakken.
Goofy is niet meer, helaas. Hij was een echte straatkat en dus oprecht jammer dat het nieuws niet in de straatkrant heeft gestaan. Dat had hij echt wel verdient!
Opeens dacht ik aan de straatkrant, maar zelfs daar is het nieuws niet geplaatst.

1 opmerking:

Yvonne Tukker zei

Mooi geschreven!